Nowe myśli, nowa praktyka w psychoterapii dzieci i młodzieży. 

Konferencja

Świat wokół zmienia się w szybkim tempie, a dzieci i młodzież oraz ich rodziny odczuwają to szczególnie intensywnie. Obserwujemy nowe objawy, stawiamy inne niż dotychczas diagnozy, szukamy coraz lepszych metod leczenia. Przed lekarzami_kami, psychoterapeutami_kami i psychologami_żkami pojawiają się stale nowe wyzwania. Konferencja z okazji X-lecia istnienia Szkoły Psychoterapii Dzieci i Młodzieży jest odpowiedzią na tę sytuację. Chcemy przedstawić najnowsze sposoby rozumienia problematyki młodych i najmłodszych pacjentów_ek, a także pokazać dostosowane do tego narzędzia pomocy.

Zależy nam, aby uczestnicy_czki konferencji w czasie dwóch dni zdobyli_ły aktualną wiedzę, zainspirowali_ły się nowymi pomysłami, a także spotkali_ły z osobami zajmującymi się pomocą pacjentom_kom w wieku rozwojowym z całej Polski.

Naszym działaniom – zarówno w ramach szkolenia, jak i organizacji konferencji jubileuszowej – przyświeca cel popularyzowania rzetelnej wiedzy z dziedziny psychoterapii i psychiatrii wieku rozwojowego, która miałaby szansę dotrzeć do szerokiego kręgu osób pracujących z dziećmi, młodzieżą i ich rodzinami. Jednocześnie wydarzenie, podczas którego mamy nadzieję zgromadzić liczne grono zainteresowanych, stanowi doskonałą okazję do konsolidowania naszego środowiska, czyli wszystkich osób działających na rzecz poprawy i wspierania zdrowia psychicznego pacjentów_tek w wieku rozwojowym.

Zapraszamy zatem wszystkie osoby specjalizujące się w obszarze szeroko rozumianej pomocy psychologiczno-psychiatrycznej dla dzieci i młodzieży: psycholożki, psychologów, psychoterapeutki i psychoterapeutów różnych modalności oraz psychiatrki i psychiatrów, specjalistki i specjalistów w dziedzinie psychoterapii dzieci i młodzieży, pedagożki i pedagogów oraz wszystkie osoby związane z pomaganiem dzieciom i młodzieży.

Mamy nadzieję, że przedstawione w trakcie konferencji myśli będą z jednej strony wsparciem w codziennej pracy, z drugiej zaś zainspirują Państwa do współdziałania na rzecz tworzenia coraz doskonalszych standardów pracy z pacjentami_kami w wieku rozwojowym.

PROGRAM

SOBOTA, 6 KWIETNIA

---

10.15-12.15 SESJA PIERWSZA – prowadzące: Julia Barlińska, studentka SPDiM i Patrycja Klimek-Wierzbicka, wykładowczyni w SPDiM

• Aldona Czajkowska
  Otwarcie konferencji oraz 15 min dla Jubilatki, czyli słów parę o Szkole Psychoterapii Dzieci i Młodzieży
• Prof. Bogdan de Barbaro 
  Różni razem, czyli o trudach i zaletach współpracy w psychoterapii.

Według Toma Andersena warunkiem twórczego dialogu jest dbanie o optymalną różnicę między rozmówcami. Gdy myślimy identycznie, to rozmowa jest pusta, a gdy wysławiamy problem językami całkiem odrębnymi to grozi nam wzajemne nie-rozumienie. Dlatego pierwszoplanowym zadaniem tych, którzy za adresata swej pomocy mają osobę cierpiącą (z łaciny: patiens) jest tak się ze sobą porozumiewać (do-gadać), żeby to było użyteczne. Tematem mojego wystąpienia będzie refleksja nad warunkami dobrej rozmowy między psychoterapeutą a psychiatrą oraz między terapeutami wierzącymi w różne teorie. 

• Prof. Tomasz Szlendak
  12+ w czasach niespokojnych. Socjo-fotografia.

Wokół dwóch najmłodszych pokoleń – Zet i Alfa – narastają stereotypy karmiące medialną histerię, która napędza międzygeneracyjne uprzedzenia. Warto tę bombę stereotypów rozbroić za pomocą wyników badań z zakresu nauk społecznych i zająć się poważnie chwiejnością, nieodpornością, nadwrażliwością, lenistwem czy nieuspołecznieniem młodych ludzi. Mimo że badania pozwalają w dużej mierze te i podobne stereotypy rozbroić, wcale z nich nie wynika, jakoby młodzi ludzie i dzieci – żyjąc w niestabilnym świecie – miały się dzisiaj świetnie. Ilustracją dla tez mających za zadanie rozbrojenie stereotypów i naświetlenie rzeczywistych problemów dzisiejszego dzieciństwa i współczesnej młodości będą wyjątki z pamiętników, jakie jedni i drudzy pisali na zamówienie socjologii w czasie pandemicznych lockdownów.

12.15-12.45 Przerwa kawowa

12.45-14.30 SESJA DRUGA – prowadzący: Alicja Krystyniak-Laskowska, wykładowczyni w SPDiM i Krystian Sroka, student SPDiM

• Justyna Dąbrowska 
  „Otwarcie”, czyli jak trauma porodu może przełożyć się na doświadczenie macierzyństwa.

Tytuł nawiązuje do zdania Anny Freud: Życie jest jak partia szachów. Pierwsze posunięcia (otwarcie) są bardzo ważne, ale dopóki gra się toczy, można jeszcze wykonać wiele dobrych ruchów.
Jakie okoliczności mogą skutkować́ traumą porodową? Jak trauma porodowa wpływa na kompetencje kobiety po porodzie? Jak możemy odróżnić depresję poporodową od PTSD? Badania mówią, że traumy w porodzie może doświadczać nawet 20% kobiet a 50% kobiet w Polsce wychodzi z porodu z niedobrymi doświadczeniami. Część zdarzeń skutkujących traumą to następstwa złego losu część jest konsekwencją działania człowieka. Trauma skutkuje często utratą zaufania do własnego ciała, jest przeżywana jako „porażka”. Kobieta słyszy „najważniejsze, że dziecko jest zdrowe” lecz to nie jej nie koi. Przebyta trauma wpływa na budowanie relacji z nowo narodzonym dzieckiem, bo gdy kobieta zmaga się z prześladującymi ją wspomnieniami, może mieć́ mało przestrzeni na zajmowanie się małym, zależnym człowiekiem, który samym swoim istnieniem przypomina jej o tym, co wydarzyło się na sali porodowej. W swoim wystąpieniu opowiem jak możemy rozpoznać, że kobieta zgłaszająca trudności w relacji z dzieckiem ma za sobą traumę porodu i jak możemy ten uraz pomóc wyleczyć tak by obie strony połączyła wystarczająco dobra i dostrojona relacja. 

• Zofia Milska-Wrzosińska
  Co terapeuta dzieci i młodzieży powinien wiedzieć o parach?

Osoby zgłaszające się do psychoterapeuty jako rodzice (czyli w związku z problemami dotyczącymi dziecka) nie zawsze chętnie podejmują tematy w ich przekonaniu nie związane z rolą rodzicielską. Przychodzą przecież w sprawie dziecka, a nie swojej. Tymczasem terapeuci par (a także indywidualni i grupowi), widzą, jak często wątki dotyczące dzieci pojawiają się w treści i procesie psychoterapii. Omówione będą najczęstsze obszary trudności, które trzeba brać pod uwagę (choć nie zawsze możliwe jest zajęcie się nimi w czasie sesji rodzinnej). Zilustrujemy to przykładami z praktyki klinicznej.

14.30-16.00 – Przerwa lunchowa

16.00-17.45 SESJA TRZECIA – prowadzący: Maja Otto i Piotr Łodziński, studenci SPDiM

• Prof. dr hab. n. med. Agnieszka Gmitrowicz
  Czy psychoterapia nastolatka z diagnozą zachowań samobójczych jest wyzwaniem?

Główne zagadnienia:

• Ranga diagnozy zachowań samobójczych w procesie terapeutycznym
• Metody pracy z nieletnim pacjentem autoagresywnym, w tym artepsychoterapia
• Opisy przypadków klinicznych, z uwzględnieniem dojrzałości poznawczej i emocjonalnej pacjentów
• Odpowiedzialność psychoterapeuty w pracy z nieletnim pacjentem autoagresywnym

• Bożena Maciek-Haściło
  Za daleko, zbyt blisko. Uzależnienie jako konsekwencja relacyjnych problemów dzieci i młodzieży.

W swoim wystąpieniu omówię uzależnienie chemiczne i behawioralne w perspektywie samotności dzieci i młodzieży. Utrata więzi dorosłych z dziećmi rodzi emocjonalny ból, a jego regulacja jest próbą rozwiązania wynikających z tego powodu kryzysów. Młodzi ludzie doraźnie, wirtualnie  poszukują  więzi. Staje się ona często bardziej atrakcyjna od relacji realnego życia, nie jest bowiem tak zagrażająca i narażająca na odrzucenie czy przemoc. Napięcie między samotnością a pragnieniem i dążeniem do dużej ilości kontaktów, między brakiem a obfitością, otwarte i dostępne możliwości poszukiwania siebie, to tylko kilka z wielu aspektów, które należy uwzględnić rozpoznając problem używania przez młodych ludzi. Konflikt między pragnieniem bliskości a lękiem przed nią rozwiązywany jest bądź co najmniej łagodzony uzależnieniem. Przybliżę zagrożenia suicydalne związane z nadużywaniem substancji czy nałogowych czynności, jako efekt, z jednej strony „ukrywającej się” za substancją depresji, a z drugiej jako skutek działania środków psychoaktywnych. Zrozumienie znaczenia relacji i praca nad nią jest ważniejsze od tworzenia strategii działań wobec objawu.  Uzasadnię to przybliżając aktualne badania dotyczące teorii więzi rozumianej przede wszystkim jako teorie regulacji emocji, co może stanowić istotne oparcie i wskazówkę dla pracy terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą. 

18.00 – Lampka wina

NIEDZIELA, 7 KWIETNIA

---

WARSZTATY I SEMINARIA – DO WYBORU

09.00-10.00

• Piotr Romanowski: Dobrze stworzony genogram stanowi graficzny “odcisk palca” rodziny. Jego zwięzła forma jest dla specjalisty znacznym ułatwieniem w gromadzeniu informacji o dziecku i jego systemie rodzinnym. Pomaga on utrzymać w polu uwagi nie tylko osobę poszukującą wsparcia, ale i szerszy kontekst w jakim ona żyje. Niekiedy, pomimo wielu zalet, narzędzie to może odstraszać swoim pozornym skomplikowaniem, dlatego też spotkanie ma na celu pomóc specjalistom oswoić genogram jako narzędzie wspierające zarówno proces konsultacji, jak i pracy z rodziną. Będzie to okazja do zapoznania się z jego bazowymi założeniami, zasadami tworzenia oraz propozycjami na jego zastosowanie w pracy z rodziną. 
• Aleksandra Chomicz i Anna Malinowska-Korczak: Podczas warsztatu spróbujemy zbliżyć się do języka, którym „mówią” o sobie dzieci, czyli zabawy. Zabawa jest naturalną aktywnością dziecka oraz głównym narzędziem pracy w psychodynamicznej terapii grupowej dzieci. Podczas sesji terapeutycznych dzieci po prostu się bawią, a my, terapeuci, próbujemy spojrzeć na tę zabawę jako opowieść dziecka o sobie i o świecie. Podczas warsztatu spróbujemy zrozumieć zabawę dzieci w kategoriach dominujących w grupie emocji i potrzeb, konfliktów wewnętrznych i mechanizmów radzenia sobie. Rozumienie to jest warunkiem wyboru właściwych interwencji terapeutycznych wspierających zmianę i leczenie.
• Rafał Zawadzki: Przeciwprzeniesienie to zjawisko złożone i rozlegle opisywane na przestrzeni lat w psychoterapii. Postrzegane jest zarówno jako narzędzie pomocne w rozumieniu świata wewnętrznego pacjenta, ale też jako zagrożenie dla procesu terapeutycznego, stąd stanowi jedno z wyzwań stojących przed terapeutą w procesie psychoterapii. Na przykładzie prezentacji pracy z trojgiem nastolatków uczestnicy warsztatu zostaną zaproszeni do dyskusji dotyczącej czynników wpływających na rozwój przeciwprzeniesienia z uwzględnieniem osoby terapeuty, pacjenta i jego rodziców.

10.15-11.15

• Anna Gryczewska: Samookaleczenia budzą silne emocje nie tylko w rodzicach, ale również w specjalistach pracujących z nastolatkami. Niewątpliwie ważną umiejętnością jest adekwatna ocena, a co za tym idzie reakcja i dobranie odpowiedniej interwencji terapeutycznej. Jak rozumieć i jak czytać niewerbalne komunikaty, które zazwyczaj mówią o tym, że: „boli”, „jestem sam”, „nie radzę sobie”. To słowa, które często stoją za kolejną blizną ukrywaną przez nastolatka. Podczas seminarium/warsztatu będziemy się wspólnie zastanawiać jak pracować w terapii z adolescentem i jego rodzicami.
• dr Teresa Dorota Jadczak-Szumiło: Kiedy dziecko przychodzi na świat rozpoczyna się kaskada procesów rozwojowych. Dynamika rozwoju jest bardzo szybka. Doświadczenia dziecka wpływają nie tylko na jego ogólny rozwój, ale też na to jak będzie rozwijał się jego układ nerwowy po narodzinach. Wykład poświęcony jest procesowi tworzenia się systemu przywiązania, rozwojowi OUN w pierwszym roku życia oraz temu, co to oznacza dla dalszego funkcjonowania dziecka. Wiemy, że jest ono zależne od wczesnych doświadczeń relacyjnych. Spróbujemy przyglądnąć się krok po kroku, co jest istotne w pierwszych latach życia człowieka, co oznacza trauma relacyjna i dlaczego doświadczenia pierwszego roku życia są takie ważne. Poszukamy fundamentalnych obszarów naszego rozwoju.
• Monika Katarzyna Waluchowska: Superwizja jako (miejmy nadzieję) stały element zawodowego życia psychoterapeuty wymaga wysiłku i zaangażowania ze strony superwizanta. Powstaje pytanie: jakiego wysiłku i jakiego zaangażowania ta forma szkoleniowego kontaktu wymaga od superwizora?
  Wydaje się, że towarzyszenie procesowi terapii pacjenta rozwojowego ma swoją specyfikę. Wystąpienie, które będzie zawierało elementy warsztatowe, ma być próbą przybliżenia owej specyfiki oraz wspólnej refleksji co do zadań superwizora, który podejmuje się opieki dotyczącej psychoterapii pacjentów niepełnoletnich.

11.30-12.30

Monika Wrzosek SUDOKU i inne łamigłówki, czyli o tym jak organizować proces leczenia pacjentów w wieku rozwojowym we współpracy z NFZ.

Joanna Rezler-Pluta Konsultacja w sprawie małego dziecka. Komu jest potrzebna pomoc?

Maria Zawadzka Gdzie się podziało ciało w psychoterapii dzieci i młodzieży?

• Joanna Rezler-Pluta: W dzisiejszym świecie z każdej strony docierają do nas różne informacje o tym jak „najlepiej” wychowywać dzieci, co jest pożądane, co zakazane, co trzeba, a czego się nie powinno. Rodzice mierzą się codziennie z dylematami „czy robię dobrze” oraz „czy wszystko w porządku z moimi dziećmi”. Czują się oceniani, a nierzadko bezradni – w związku z tym, czego doświadczają. W czasie naszego spotkania chciałabym przybliżyć specyfikę pierwszych konsultacji z rodzicami tych najmłodszych dzieci oraz przyjrzeć się temu, kto i czego tak naprawdę od nas, specjalistów, potrzebuje.

• Maria Zawadzka: Podczas naszego spotkania chciałabym otworzyć dyskusję na temat roli ciała i jego znaczenia w procesie diagnostycznym oraz w psychoterapii psychodynamicznej z pacjentem nastoletnim. Okres dojrzewania to czas, w którym młody człowiek często „wyraża się” poprzez ciało. Nam terapeutom łatwiej jest zaprosić pacjenta do zrozumienia, uświadomienia i interpretowania innych obszarów. Myślę, że to pominięcie nie jest przypadkowe. W kontekście tych refleksji pojawiają się zatem różne pytania: Gdzie jest ciało w procesie terapeutycznym? Jaką rolę pełni, zwłaszcza gdy nie jest możliwe ani wytrzymać, ani wyrazić się inaczej? Jaką relację ma młody człowiek ze swoim ciałem? W jaki sposób należy rozmawiać o ciele podczas sesji terapeutycznej?

12.30-13.00 – Przerwa kawowa

13.00-14.45 SESJA CZWARTA – prowadzące: Magdalena Mól i Katarzyna Ziomek-Kaniewska, absolwentki i wykładowczynie w SPDiM

• Dr n. med. Anna Bogucka-Bonikowska
  Znaczenie perspektywy rozwojowej  w psychiatrii. Nowa wiedza i nowa nadzieja.

Większość zaburzeń psychicznych ma swój początek w okresie dzieciństwa i adolescencji. Interakcja między czynnikami ryzyka i ochronnymi a rozwojem mózgu jest kluczowym elementem odpowiadającym za rozwój psychopatologii u młodych osób. Coraz częściej docenia się, że perspektywa rozwojowa jest pomocna w psychiatrii. Jednak praktyka kliniczna, badania i model usług w zakresie zdrowia psychicznego nie w pełni uwzględniają kontekst rozwojowy. W tym wystąpieniu omówię, dlaczego perspektywa rozwojowa jest ważna w psychiatrii i jak najnowsze odkrycia jeszcze bardziej to podkreślają.

• Dr n. med. Katarzyna Bajszczak
  Tożsamość płciowa – typowy i nietypowy rozwój. Propozycja pracy z osobą nastoletnią zgłaszającą niezgodność płciową.

Tożsamość płciowa, czyli poczucie przynależności do określonej płci, rozwija się równolegle do rozwoju innych cech płciowych. Swój początek ma w okresie prenatalnym i okołoporodowym, a o przebiegu tego procesu decyduje prenatalna ekspozycja na androgeny. W kolejnych etapach rozwoju nakładają się doświadczenia społeczne i kulturowe. Ostatnie lata to upowszechnienie myślenia o płci w kategoriach spektrum cech i zachowań. Myśląc o płci widzimy ją w kategoriach różnorodności. W ślad za tym idą nowe klasyfikacje diagnostyczne ICD-11 i DSM-5, które depatologizują zjawisko transpłciowości i pozwalają diagnozować osoby identyfikujące się niebinarnie. Podczas wystąpienia przedstawiona zostanie propozycja rozumienia niezgodności płciowej obserwowanej wśród osób nastoletnich oraz modelu diagnozy i terapii zgodnego z najnowszymi zaleceniami. 

14.45-15.15 – Przerwa kawowa

15.15-17.00 SESJA PIĄTA – prowadzący: Małgorzata Pięta-Lendzion, wykładowczyni w SPDiM i Emil Korzeniewski, student SPDiM

• Dr hab. n. med. Maciej Pilecki 
  Zaburzenia osobowości u dzieci i młodzieży. Jak leczyć pacjentów z nieistniejącą diagnozą?

Do niedawna diagnoza zaburzeń osobowości nie była używana w stosunku do pacjentów młodzieżowych.   Coraz częściej w praktyce specjalistów zdrowia psychicznego pojawiają się osoby nastoletnie z konstelacją objawową sugerującą obecność problematyki osobowościowej – w tym zwłaszcza Osobowości z pogranicza. Refleksja nad zaburzeniami osobowości u młodzieży jest szczególnie istotna z tego powodu, że około 80% nastolatków zgłaszających się na ostry dyżur z powodu tendencji samobójczych prezentuje cechy kojarzone z zaburzeniami Osobowości z pogranicza. Czy jednak diagnoza zaburzeń osobowości postawiona w tak młodym wieku nie wpływa negatywnie na dalszy rozwój stygmatyzowanej w ten sposób osoby? Czy niektórzy pacjenci nie mogli by być opisywani w oparciu o inne konstrukty diagnostyczne np. Złożonego PTSD? Czy można prześledzić dziecięce prodromy problematyki osobowościowej rozpoznawanej w nastoletniości czy wieku dorosłym? Jeśli tak – to czy rozwojowi zaburzeń osobowości można by przeciwdziałać?  Wreszcie, jak pomagać nastolatkom z diagnozą zaburzeń osobowości? Czy w mnogości, czasami sprzecznych  koncepcji terapeutycznych jest jakiś ogólny wspólny element, który powinniśmy uwzględniać w naszej pracy?  

• Prof. Irena Namysłowska
  Jak być psychoterapeutą dzieci i młodzieży i przetrwać?

Za tym pytaniem kryje się wiele lat doświadczeń w pracy psychiatry i psychoterapeuty zarówno dorosłych jak i dzieci i młodzieży. Porównanie tych doświadczeń jednoznacznie pozwala mi stwierdzić, że praca psychoterapeuty dzieci i młodzieży jest dużo trudniejsza i obciążająca psychicznie. Z naszym partnerem w procesie psychoterapii rozmawiamy nieco innym językiem i znacznie mniej znamy Jego świat i mniej mamy w nim wspólnych doświadczeń. Reprezentujemy też dorosłego a więc obiekt, który co najmniej nie budzi zaufania, a co więcej może być utożsamiany z obiektem prześladowczym rodzica. Wydaje się nam, że naprzeciw nas siedzi dziecko lub nastolatek podczas gdy w gabinecie „są” jego rodzice, przedstawiciele szkoły i rówieśnicy. I cały ten świat musimy jakoś pomieścić w procesie psychoterapii. W dalszej części postaram się opisać jak „przetrwać” odwołując się między innymi do zasady zaciekawienia (podobnie zresztą jak u dorosłych), mniej utrwalonych mechanizmów obronnych, a przede wszystkim do naturalnych tendencji rozwojowych ku indywiduacji i separacji, które są celem naszej wspólnej pracy.   

17.00 – Zakończenie konferencji

---

Rejestracja i opłaty

Opłaty	Do 15.01.2024	Do 29.02.2024	Do 18.03.2024	Po 18.03.2024
Studenci i Studentki SPDiM (hasło SPDiM)	480 zł	570 zł	660 zł	770 zł
Studenci i Studentki: a) studiów jednolitych jednolitych studiów z psychologii, medycyny, pedagogiki, resocjalizacji (hasło STU) b) Studium Psychoterapii przy Laboratorium Psychoedukacji (hasło SP)	550 zł	660 zł	750 zł	880 zł
Absolwenci i Absolwentki SPDiM (hasło ABSO SPDiM)	620 zł	740 zł	850 zł	990 zł
Absolwenci i Absolwentki jednolitych studiów z psychologii, medycyny, pedagogiki, resocjalizacji, którzy uzyskali dyplom nie później niż dwa lata temu (hasło ABSO) Rezydenci_tki psychiatrii dzieci i młodzieży (hasło REZY)	620 zł	740 zł	850 zł	990 zł
Zespół ReGeneRacji i Laboratorium Psychoedukacji (hasło ReGN lub LPs)	480 zł	570 zł	660 zł	770 zł
Pracownicy i pracowniczki placówek publicznych z obszaru psychoterapii, pomocy psychologicznej i psychiatrycznej dzieci i młodzieży (hasło PUB)	590 zł	700 zł	800 zł	940 zł
Pozostałe osoby	690 zł	820 zł	940 zł	1100 zł

Opłatę prosimy wnieść na rachunek:

SPDiM sp. z o.o., ul. Ksawerów 21, 02-656 Warszawa, 
nr konta: 90 1870 1045 2078 1052 8333 0001
(z dopiskiem: konferencja SPDIM, imię i nazwisko uczestnika/ uczestniczki, ew. hasło).

Przypominamy, że o wysokości opłaty za konferencję decyduje data wpłaty, a nie rejestracji. Uprzejmie informujemy, że brak wpłaty w ciągu 3 dni od rejestracji oznacza, że dokonana rezerwacja przechodzi w status niepotwierdzonej, bez gwarancji miejsca na konferencji.

O nas

Szkoła Psychoterapii Dzieci i Młodzieży powstała w 2014 z inicjatywy dwóch współpracujących ze sobą ośrodków:  Laboratorium Psychoedukacji i ReGeneRacji. Celem Szkoły jest dzielenie się profesjonalną wiedzą i praktyką w zakresie psychoterapii dzieci, młodzieży i ich rodzin. Szkoła jest realizowana w trybie 4-letnim i uczy pracy psychoterapeutycznej korzystając z teorii i praktyki różnych modalności: psychodynamicznej, systemowej i behawioralno-poznawczej, pokazując możliwość ich integracji na bazie myślenia psychodynamicznego.

Kadrę Szkoły Psychoterapii Dzieci i Młodzieży stanowią zarówno doświadczeni psychoterapeuci_tki pracujący_e w ReGeneRacji i Laboratorium Psychoedukacji, jak i zaproszeni_one do współpracy Goście i Gościnie będący_e znanymi i cenionymi specjalistami_kami w obszarze psychoterapii i psychiatrii dzieci, młodzieży i rodzin. Duża część wykładowców_czyń współpracuje ze Szkołą od początków jej istnienia.

Od 2020 roku realizujemy program, który jest zgodny z wymaganiami Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. Nasi absolwenci_tki uczestniczą w ramach szkolenia w zajęciach teoretycznych, praktycznych i superwizyjnych. Równolegle odbywają staże kliniczne i terapeutyczne oraz uczestniczą we własnych psychoterapiach szkoleniowych. Program szkolenia spełnia warunki niezbędne do uzyskania certyfikatu psychoterapeuty Polskiego Towarzystwa Psychologicznego oraz do uznania dorobku zawodowego i naukowego w dziedzinie ochrony zdrowia czyli uzyskania tytułu specjalisty w dziedzinie psychoterapii dzieci i młodzieży.

SPDiM to szczególne miejsce, które zrzesza coraz większą liczbę osób z całej Polski. Nie ma już na mapie Polski województwa, w którym nie pracują nasi absolwenci_tki bądź studenci_tki. Obecnie uczy się u nas 150 osób z różnych zakątków Polski. Wszyscy, zgodnie z wymogami, pracują w państwowej służbie zdrowia. Naszym wielkim marzeniem jest, aby uczynić możliwym dostęp do wykwalifikowanych specjalistów i specjalistek psychoterapii dzieci i młodzieży na terenie całego kraju!